De rouwbegeleidingsgroep

Wie zijn wij

Deze groep bestaat uit negen leden, te weten:
Willy Verhaar, Ineke Geurtsen, Petra van Kuik, Paula van der Velde, Hélène de Bakker, Annelies van den Boogaard, Mieke Bonouvrier, Reggie van Caspel en Ellen Proost. Zij zijn afkomstig uit de drie geloofsgemeenschappen van De Bilt, Bilthoven en Maartensdijk.

Wat doen wij

Ongeveer twee maanden na het overlijden van een parochiaan nemen wij contact op met de nabestaande om een afspraak te maken voor een bezoekje. Tijdens dit bezoek zullen we de eerste van een reeks van 14 brieven overhandigen. De inhoud van deze brieven kan middels een gedachte, gedicht, citaat, etc. steun geven bij het verwerken van het verlies.
Soms volgt een gesprek. Soms ook niet. Ieder mens rouwt op eigen wijze. Sommigen trekken zich die eerste periode terug in de stilte. Anderen hebben wel behoefte aan contact. Uiteraard is er geen verplichting, maar vaak vinden mensen het fijn om zo nu en dan te kunnen praten over alles wat is gebeurd.

In het voorjaar organiseren wij een ‘nabestaandenviering’. Ieder die in de afgelopen tijd een dierbare heeft verloren wordt uitgenodigd. Ria Hermanns zorgt met haar hulpen voor koffie en broodjes, we houden een gebedsviering onder leiding van Annelies van den Boogaard. Brigitte Giesen-Geurts verzorgt de muziek en Philip Vos zorgt ervoor dat alles op rolletjes loopt. Bij de viering op Allerzielen in november zijn we ook betrokken.

Ongeveer vier keer per jaar komen de leden van de werkgroep bij elkaar onder leiding van Annelies van den Boogaard. Om ervaringen rond het bezoekwerk uit te wisselen, om stil te staan bij onze eigen verlieservaringen, om elkaar te bemoedigen, om na te denken over levenskunst, over ons geloof, over verdriet en verlies, over vreugde en hoop. Meestal gaan we verrijkt naar huis. Mensen kunnen elkaar blijkbaar inspireren.

Het bijzondere van de bezoeken aan nabestaanden is dat we tijd hebben om te luisteren naar waar het hart van een rouwende vol van is. Sommige ervaringen moeten vele malen verteld worden voordat een mens een beetje op adem kan komen. “Maar ik wil mijn kinderen niet belasten met mijn verdriet, ook zij hebben verlies geleden”. Dan kan het fijn zijn als een van ons op bezoek komt. En net als je denkt dat het ergste leed geleden is, komt de pijn in alle hevigheid terug; dat kan zelfs na jaren gebeuren. Daarom is het dan goed als er iemand luistert en een kopje koffie komt zetten. De tijd van rouwen is geen chronologische tijd. Deze tijd wordt gemeten met het hart. Vaak zit er niets anders op dan wachten tot de tijd rijpt, geduld hebben, je sombere dagen niet willen overslaan; beseffen dat ze bij het leven horen. Dit geduld is niets anders dan liefde die wacht. Wachten, en intussen de gewone dingen doen, meer zit er vaak niet in. En soms iemand ontvangen die luisteren wil naar alles wat je doormaakt: dat kan een zegen zijn, soms.